लघुकथाः– "तेश्रो स्थान"

       केही वर्ष अगाडीको कुरा हो त्यस वेला म मा.वि. तहमा अध्ययनरत थिए । पढाईमा भन्दा पनि अन्य क्षेत्रमा उत्तिकै मात्रामा दृष्टि लगाउथे । खासगरी जंगलमा जाने, चरा चुरुङ्गीलाई गुलेलीवाट निसाना लगाउथे, मकै वारीमा ढिकुर तथा चराहरुलाई पासो थाप्ने जस्ता क्रियाकलापमा अव्वल थिए । यसरी दिनहरु ढल्की रहेको थिए । एस.एल.सी. परिक्षाको तयारी गर्ने वेलामा यसरी वरालिएर हिड्नु हुदैन, राम्रो अंक ल्याई यो घरको इज्जत वढाउनु पर्छ भन्दै वावाले मलाई शहरको एक होस्टलमा करिव ७ महिना जति राखि दिनु भयो । होस्टलको नियम कडा हुनुको साथै पढाई प्रति अली संवेदनशील हुदै दिनहरु विती रहे । अन्ततः कक्षा १० को टेष्ट परिक्षामा सामेल भए । पहिला वरालिएर हिडेको, जंगलमा चरा मार्ने, पासो थाप्ने जस्ता क्रियाकलाप गर्न छाडेको मान्छे ७ महिना जतिको कडा मेहनत साथ परिक्षामा समेल भए । केही समय पछि रिजल्ट पनि आयो म विशिष्ट श्रेणीमा पो उत्तीर्ण भएछु । 

त्यसपछि त मेरो मनमा छुट्टै प्रकारको ईच्छाशक्ती विकसित भयो । खुशीले मेरो भुईमा खुट्टा भएन जस्तो लाग्न थाल्यो, मनले आफैले आफैलाई ठुलो सोच्ने, अरुका कुराको प्रवाह नगर्ने, कुराका कुरा पटक्कै नसुन्ने प्रवृत्ति दिन प्रतिदिन मनमा झांगिदै गयो । आफु भन्दा अघिल्लो तहका साथीहरुका कुरा सुन्दा एस.एल.सी.मा त झन चिट चोर्न पाईन्छ, टेष्ट परिक्षा जस्तो कठिन हुदैन भन्ने मेरो मानसपटलमा फैलिरहेको थियो । करिव १ महिना जति थियो प्रवेशिका परिक्षा आउन बाँकी । उक्त अवधिमा होस्टलमा गईन । थोरै मात्रामा अध्ययन र धेरै चिट वनाउने गर्न थाले त्यसपछि प्रवेशिका परिक्षामा पनि समावेश भए र परिक्षा पनि दिए । दिनहरु वित्तै गएका थिए, प्रवेशिका परिक्षाको नतिजा पनि समयमा मै आईपुग्यो । त्यसवेला अहिले जस्तो ईन्टरनेट तथा मोवाईल फोनको सुविधा थिएन गोरखापत्रमा हेर्नु पथ्यौं । मेरा वुवाले गोरखापत्र किनेर ल्याउनु भयो । हतार हतारमा सवै ईष्टमित्र तथा मान्यजनहरु नतिजाको प्रतिक्षामा थियौं । सवैको चाहना अनुमान की विशिष्ट की प्रथम श्रेणी ल्याउने अनुमान थियो तर सवैको अनुमान विपरित तेश्रो स्थानमा पो आएछु । पहिलाको परिक्षामा म भन्दा थोरै अंक ल्याउने साथीहरुले म भन्दा धेरै अंक लाई उर्तिण भएपछि आवेगमा आएर यस नतिजालाई पुनरावोलकन गर्नुपर्छ, परिक्षाको क्रममा पहिलो वेञ्चमा सिट वनाई दिएका कारण अहिले आएको नतिजा मलाई अमान्य हुन्छ भन्दै गोरखापत्रमा मेरो नाम प्रथम श्रेणीमा छैन भन्दै परिक्षा वहिस्कार गर्ने मनोवृत्ती मनमा छाई रहयो र आवेगमा आई गोरखापत्रलाई जलाए । त्यति वेला वावाले भन्नु भएको थियो “अर्जुन वावु, तिमि यो परिक्षामा फेल भएका छैनौं, केही नम्वर पो कम आएको हो, पहिलाको परिक्षाको आफ्नो नतिजा प्रति मात्तियौ, आफै प्रति घमण्ड गरौं, समय सधै एकैनास हुदैन, आफ्नो कर्तव्य पुरा गर्न सकेनौं, भविष्यको गोरेटो वनाउने समय मोजमस्ती मै वितायौं अनी मेहनत परिश्रम गरेनौं र सवैको अस्तिस्तव स्वीकार गरेनौ", अनी कसरी प्रथम श्रेणी आउछ त ?

  अझै पनि उस्तै र ताजा मेरो दिमाखमा आई रहन्छ । त्यसपछिका वाकी समयमा आफ्ना गल्ती कमजोरी हटाई निरन्तर परिश्रममा खटि रहए क्याम्पस लेभलको परिक्षामा प्रथम श्रेणी होईन साँच्चैकै विशिष्ट श्रेणीमा उर्तिण भए ।  

~~~~~~~~~~समाप्त~~~~~~~~~~~~~