कविता (उजाड पहाड)

गजलकार
अमृत सुवेदी गुराससँग 

उजाड पहाड अनि तिम्रा नयन
खै ! किन ?
उस्तै उस्तै लाग्छन हिजो आज मलाई

साँच्चै- तिम्रो चेहरा
खै ! किन ?
पहाड जस्तै स्थिर लाग्छ मलाई
र हेरिरहन्छु त्यही स्थिर पहाड
जहाँ तिमी प्रतिबिम्बित भएकी छौ

म आफैलाई थाहा छैन ?
किन यती मुग्ध छु म तिम्रो चेहरामा ?
तिम्रो नयनमा ?
अनी तिम्रो गुलावी ओठको मुस्कानमा ?

हर रात सम्झन्छु तिमीलाई
अनी रमाउछु कल्पनाको संसारमा
तिमी मुसुक्क मुस्काए झै लाग्ने
अधेरिको जून हेरेर
टोलाईरहन्छु म
अनी तिमीलाई नै बोलाईरहन्छु

र मन मनै भन्छु - म मात्रै कती बोलु ?
ए प्रिया केहि त बोलन
म सुन्न चाहन्छु -
कोइलिको झै तिम्रो सुमधुर आवाज

प्रिया, यो मौनता को अर्थ कसरी बुझु म ?

तिमी हरबखत मौन बसिदिन्छेउ
अनी झन झन डराउछु म
र सोच्छु - त्यो पहाड जस्तै मौन बस्ने तिमी
कतै उस्तै निष्ठुरी पो छौ कि ?
कता कता डराएझै पनि लाग्छ आफ्नै मन
र सोच्छु - मेरो जिन्दगीको बसन्त हौ तिमी
यो बसन्त सधै भरी जोगाइ राख्नु तिमीले
मेरो लागि
केबल मेरो लागी जोगाउनुछ प्रिया तिमीले ।